Nada i energija koja se rodila kod građana poslije prošlogodišnjih izbora i gubitka vlasti DPS-a, ubrzo je izazvala razočarenje, bar kod jednog dijela protivnika prethodne, nekontrolisane i do zla boga korupmpirane vlasti.
Nova većina i Vlada, na čelu sa Krivokapićem, uradila je sve da bude Vlada polovine njenih građana, isto onako kakve su bile prethodne, DPS vlade. Kleronacionalizam, amaterizam, te nesloga u vladajućoj većini, bili su pojas spasa za DPS, koji nije imao snage i volje da se reformiše, oslobodi bar onih najkorumpiranijih i u javnosti najomrznutijih kadrova.
Nova Vlada je svojim činjenjima, nečinjenjima i izborom kadrova, izgrađivala izgubljeni i nepostojeći koalicioni kapicetet DPS-a, Skupština je hibernirala, na proklamovani državni evropski put se nije osvrćalo, manjine su izopštene iz političkog života, ali i iz namještenja u Vladi i zaposlenja „po dubini“ – koja su postala partijska i rodbinska, čak u goroj formi nego dok je vladao DPS. Blokirana Skupština nije donosila zakone, bez one najnužnije, povremeno i „na silu“, čak nije donijela ni zakon o samoj Skupštini.
Tako smo došli u situaciju da poslije smjene predsjednika Skupštine, njen poptredsjednik neće da zakaže sjednicu jer mu može biti i jer mu se ne sviđa predloženi dnevni red. Kažu da za to ima pravnog osnova! Po tom „pravnom osnovu“, uprkos volji novouspostavljene većine, presedavajući može u nedogled odbijati da zakaže sjednicu, a Vlada u tehničkom mandatu obavljati funkciju do novih izbora. „Pravni osnov“ dozvoljava, izgleda, da je volja ili hir jednog čovjeka – presjedavajućeg Skupštine, jača od volje većine – nebitno kako je uspostavljena, te da može potpuno blokirati rad i funkcionisanje zakonodavne vlasti.
Nijesam pravnik, ali kao laik shvatam da mu ta pozicija onda daje moć kakvu nemaju kraljevi ili carevi. Što je najgore, veći dio do skoro aktuelne parlamentarne većine, ne samo što podržava takvu Bulajevićevu poziciju, već ga ohrabruje i bodri da istraje u blokadi Skupštine. I u tome se, pored ostalog, vidi sav jad i bijeda onih koji su nam trebali biti alternativa i nada.
Poslije invazije Rusije na Ukrajinu, Evropa je u haosu. Sankcije i blokade namentnute Rusiji, neviđene do sada, odraziće se i odražavaju se na cijeli svijet, pa i na nas, normalno. Cijene energenata su rekordne, a cijene osnovnih životnih namirnica astronomski rastu. Uz sve to, bure baruta kakav je Zapadni Balkan, sa svojim istrošenim, nepromijenjenim, ratno-profiterskim, koruptivno-mafijaškim elitama, mogu iskoristiti navedeni haos da se reinkreniraju, podstrekujući nove nestabilnosti, sukobe čak.
Sve to nije nikakav alarm za crnogorske poziciono-opozicione partije i njihove umišljene lidere da se uozbilje, prekinu sa najgorom vrstom političarenja i stalnom predizbornom kampanjom, sjednu za zajednički sto i postignu bar minimalni konsenzus o načinu kako da se kao država suočimo sa nikad ozbiljnijim ekonomskim i bezbjedonosnim prijetnjama.
Umjesto toga, opšte je bezvlašće: Vlada ne funkcioniše, odnosno funkcioniše kao dva suprostavljena krila unutra nje same; Krivokapić vodi svoju politiku, Abazović svoju. Demokrate protestuju protiv „prekrajanja narodne volje“, sa sve žešćom i zapaljivijom retorikom, dok Abazović, stiječe se utisak, daje sve veće ustupke DPS-u, SD-u, SDP-u, te strankama nacionalnih manjina, ogrezlim u korupciji, prepoznatim po tome što su od institucija napravile servise bivše vladajuće većine. Demokratski front prijeti blokadama i radikalnim protestima sa porukom „može nam biti“, a Skupština ne radi – zatvorena je.
U takvoj situaciji Đukanović i DPS, nepromijenjeni, isti onakvi kakvi su bili, postavljaju se kao ozbiljna i jedina alternativa, pogotovu prema međunarodnom faktoru. Haos koji je DPS napravio od države i institucija bio je dobro kontrolisan i funkcionalan na svoj način. Sada ne funkcioniše ništa: ni Vlada, ni Skupština, ni institucije. Totalna je anarhija. DPS, dok je vladao, uspostavio je dobro kontrolisani haos, njegova alternativa, u koju smo se nadali, nekontrolisani.
Da apele ko sluša i da moj apel išta vrijedi, pozvao bih političke elite pozicije i opozicije da se najzad uozbilje, hitno sjednu za sto i naprave neki minimalni konsenzus kao odgovor na aktuelnu krizu koja će biti sve veća i veća. Međutim, poznavajući ih odbro, pogotovo iz pregovora kroz proteste Odupri se, znam da je to uzaludan posao. Jednostavno, oni nemaju taj kapacitet i odgovornost. Lični i partijski interes im je iznad i ispred svega, intelektulano, a prije svega moralno su ograničeni tj. hendikepirani.
Ostaje mi jedino da prizivam Boga u pomoć, što ne znači da imam ambiciju da budem budući premijer!
