Ovaj članak može da se sluša Poslušajte tekst koji slijedi u nastavku
Do protesta „Odupri se“ mislio sam da je DPS neosvojiva tvrđava koja je ogradila i napravila oko sebe bedem poput Kineskog zida, praktično neosvojiv, sa pouzdanim i vjernim čuvarima. U toku protesta shvatio sam da je to, u stvari, kula od karata, koja, kada se zanjiše i krene da pada sama od sebe, dobije pomoć od onih koji prividno duvaju u nju da je sruše, a koje smo od milja svih proteklih decenija zvali opozicijom. Shvatio sam i da, dok je Demokratski front takav kakav je, za DPS nema zime. Uvijek će imati podršku međunarodnih centara moći, a opozicija svog razbijača sa kojim je dogovor prosto nemoguć. Crkva i pokojni mitropolit Amfilohoje su toga, za razliku od mene i nas, bili svjesni, skrajnuli lidere DF-a u predizbornoj kampanji sprovođenoj kroz litije, doveli novog, javnosti nepoznatog čovjeka na čelo liste DF-a, i na talasu crkveno-političkog bunta oborili DPS, uz očiglednu podršku inostranih centara moći kojima je Đukanović postao prevaziđeni političar. Isto kao onomad Milošević, a što je Đukanović tada na vrijeme uočio i shvatio.
Pobjednička euorija i nada opoziciono opredijeljenih građana, koji su decenijama trpjeli razne pritiske i neprijatnosti zbog svojih opozicionih stavova, ubrzo se pretvorila u kleronacionalističku euforiju rulje, koja je, svjesno ili nesvjesno, bila podstaknuta od strane samog premijera svojim javno iznešenim stavovima, ideološkom isključivošću, vjerskim fanatizmom, odabirom kadrova za namještenja u Vladi, loše sakrivenim mješanjem Crkve u rad i djelovanje njega lično i same Vlade. Demokratski front je, za one koji bolje poznaju lidere tog saveza, očekivano, sve radio da bude opozicija toj Vladi i svom nosiocu liste, vršeći opstrukcije, mnogo veće nego formalna opozicija u kojoj je najzad dospio DPS.
URA, a to je njen lider Abazović – kao što je DPS u stvari Đukanović – jer kod nas tako funkcionišu partije, je ponešena pobjedničkom euforijom, umjesto da postane korektivni faktor nove vlasti, postala odbrambena garda kleronacionalističkog premijera i njegovih isto takvih namještenika, a Demokrate su se pod uticajem crkve prećutno odrekle svoje građanske profilacije, pozicioniravši se skroz desno. Pod pritiskom, sa jedne strane Demokratskog fronta, a sa druge Crkve, svi su skrenuli udesno, pa i URA. Nacionalizam i šovinizam se rasplamsao kao devedesetih, a Vlada je bila nefunkcionalna, pod stalnim ucjenama i prijetnjama obaranja od strane Demokratskog fronta.
Manjinski narodi su potpuno izopšteni, marginalizovani, a najvatrenije pristalice nove vlasti su svojim komentarima na mrežama širile i šire otvorenu mržnju i najgori vid šovinizma prema njima.
Premijer je, pored ostalog, očigledno šovinistički opterećenu i neuravnoteženu, sebi blisku osobu, postavio za ministarku četiri spojena resora, dok je za ministra urbanizma postavio divljeg graditelja.
U oba ova slučaja je, kao i u mnogim drugim namještenjima u Vladi, Crkva očigledno imala ako ne presudan onda značajan uticaj. „Po dubini“, vladajuće partije su raspodjelile svoje „kadrove“, čak grublje i drskije nego je to radio DPS sa svojim koalicionim partnerima. Pored nacionalizma i šovinizma, diletanstvo i amaterizam je glavna odlika većine tih, novoizabranih aparatčika nove vlasti. Uz sve to, pritisak i ucjene Vlade od strane Demokratskog fronta su stalno rasli, tako da ona, sve da je bila sastavljena od istinskih eksperata i stručnjaka, jednostavno nije mogla funkcionisati.
Takvo stanje dovelo je do toga da DPS i dalje ima najrespektabilnuju podršku od svih partija, umjesto da bude sveden na realnih 15 – 20%, te da se u cilju opstanka partije, silu na sramotu morao osloboditi svojih najkorumpiranijih kadrova na čelu sa predsjednikom Đukanovićem, što sad već otvoreno traže i međunarodni centri moći.
Protekle godina je bila velika neiskorišćena šansa da se Građanski pokret URA i Demokrate nametnu kao alternativa za novi način vođenja poltike u Crnoj Gori, koja bi se zasnivala na tolerancije, znanju, inkluzivnosti, napretku, moralu i u politici, saradnji…; politici koja pravi potpun otklon od one kakva se vodila prethodnih 30 godina. Međutim, umjesto zbližavanja na sličnim programskim načelima, URA i Demokrate su krenule u otvoreni međusobni rat, prekunivši sve vrste saradnje, osim one formalne i usiljene.
Poslije godinu dana mučenja, u kojoj je izgubljena nada za pozitivnim i obećavanim reformama i promjenama, nova Vlada, potpuno u blokadi i bez podrške, ostala je prihvatljiva uglavnom samo kleronacionalističkom dijelu javnosti.
Demokratski front je dao „poslednji rok“ koalicionim partnerima(?) do 10. decembra za „dogovor“ o izboru nove vlade, dok je paralelno sa tim opozicija pokrenula inicijativu za izglasavanje nepovjerenja postojećoj. Bez usvojenog budžeta za narednu godinu, izglasavanja Tužilačkog savjeta, te desetine drugih zakona u Skupštini, koji čekaju zbog blokade, i bez realne podrške većeg dijela vladajuće većine u dužem vremenskom periodu, ova situacija mora – i vjerovatno će dobiti rasplet u decembru. Rasplet kroz izglasavanje nepovjerenja aktuelnoj Vladi, odabir nove čiji mandat bi bio da pripremi kakve-takve fer uslove za nove, prijevremene izbore.
Takav rasplet nas vjerovatno vodi u novi zaplet i novu pat poziciju, ako se DPS u međuvremenu ne otarasi najkontroverznijih, da ne kažem najkorumpiranijih kadrova, poput Gvozdenovića, Ivanovića, Boškovića… na čelu sa Đukanovićem, jer bi jedino u tom slučaju imao širi koalicioni kapacitet. Ili se do izbora ne pojave neke nove političke partije, odnosno grupe građana koje bi zadobile značajnije povjerenje javnosti, poput onih koji su se pojavile u susjednoj Hrvatskoj. Bez navedenog, uz pad podrške Demokrastkom frontu, očekivani rasplet je samo uvod u novi, koji će rezultirati daljim opštim propadanjem, egzodusom i potpunim gubitkom nade za građane Crne Gore.
