Ovaj članak može da se sluša Poslušajte tekst koji slijedi u nastavku
Juče je Demokratski front obznanio kako izgleda još jedna njihova „poslednja ponuda“ za prevazilaženje krize u aktuelnoj većini. Front je „velikodušno“, pored ostalog, ponudio mjesto premijera Demokratama ili URA-i, ponavljajući, po ko zna koji put, mantru o poštovanju izborne volje građana. Zaboravljajući pritom da je izborna volja velikog dijela glasača URA-e – i mene među njima, bila nešto potpuno drugačije od onog što nude i rade, kako DF tako aktuelna vlada, kao i činjenicu da je premijer nosilac liste upravo Demokratskog fronta, a da bez URA-e ne postoji većinske volje građana. To što je Krivokapić u međuvremenu postao „izdajnik“ – kako tvrde u DF-u, najveća je njihova samooptužba. Jer ako su čovjeka koji ih je izdao stavili kao nosioca izborne liste, onda bi čelnici Fronta – ako su principijelni – što stalno ističu – tražili novu vladu i premijera uporedo sa podnošenjem ostavki na liderske pozicije zbog lične odgovornosti za tako nedopustivu grešku. U normalnom političkim društvima to bi od njih prvi tražili njihovi glasači, a onda bi i premijer bio prinuđen da podnese ostavku.
Svi koji poznaju način funkcionisanja Demokratskog fronta, znaju da su „velikodušni ustupci“ koje nude Demokratama i URA-i samo nastavak predstave koja traje od formiranja Vlade i da je dogovor sa DF-om na principijelnim osnovama prosto nemoguć. Ne samo sad, već uopšte. Kao jedan od pregovarača dok su trajali protesti „Odupri se“ konkretno sam se uvjerio u to, kao i kako izgledaju fingirane ponude koje su u stvari predstava za javnost, a koje služe za urušavanje onog koga žele urušiti: tada proteste, sada Krivokapića i njegovu vladu. Bečić i Abazović to takođe veoma dobro znaju, ali su zaokupljeni međusobnim ratom, pokušajima diskreditacije i diskvalifikacije jedni drugih. Istovremeno, Krivokapić je iz permanentne defanzive, utopijskim predizbornim projektom „Evropa sad“ stavio Front u nikad gori položaj. Čim je malo izašao iz okrilja stalnog dodvoranja Crkvi i sprovođenja crkvenih ideoloških agendi kroz djelovanje vlade sa nečim što građanima izgleda opipljivo i što je neka vrsta ličnog ekonomskog spasa kroz povećanje plata i penzija prije svega, Krivokapić opet u njihovim očima postaje mesija, ovaj put u materijalnom ne u duhovnom smislu. „Maršalov plan“, tj. ekonomski planovi oporavka zemlje i podizanje ličnog standarda, ipak je ono što građane najviše interesuje, pokazalo se kroz izraženu podršku i nadu.
Skeptik sam po pitanju mogućnosti ostvarivanja „Maršalovog plana“. Mislim da nema realnih izvora za predviđeni rast plata – a shodno njima i penzija – te da je plan dio predizborne kampanje, pariranje stalnim osptrukcijama Demokratskog fronta. Međutim, i da nijesam u pravu – što bih volio – da je on izvodljiv, sadašnji vlada jednostavno nema mehanizama da ga sprovede u djelo jer ima usiljenu i neiskrenu podršku parlamentarne većine. Niko nikom u njoj ne vjeruje, svi su međusobno posvađani, misle uglavnom na pozicioniranje za naredne izbore; ne zna se do kada će vlada formalno opstati, ko i kad će je srušiti, a sve više ima indicija da bi Građanski pokret URA mogao dobiti podršku za manjinsku vladu poslije opstrukcije od strane DF-a usvajanju desetina zakona koji su već mjesecima na čekanju u Skupštini – i budžeta.
Dakle, problem jeste primarno u Demokratskom frontu, ali i u ostalim konstituentima aktuelne većine. Vidimo da su URA i Demokrate u stalnom ratu, slično onom koji su nekad vodili DF i Demokrate, da Abazović više bezrezervno ne podržava Krivokapića kao nekad, niti Krivokapić njega. Naprotiv, očigledno je da Abazović ni po koju cijenu ne želi da dozvoli Krivokapiću smjenu Sekulovića i Brđanina, a da premijer ne odustaje od pokušaja da ih smjeni, diskvalifikujući ih, što je pokazao i na konferenciji za štampu pri predstavljanju plana “Evropa sad”.
Demokrate se plaše ništa manje nego DF od formiranja premijerove Demohrišćanske stranke jer bi ušla i u njihovo glasačko tijelo, samo što to ne pokazuju toliko otvoreno kao DF, tako da i oni prave tihi otklon od Krivokapića. Vijesti kao najuticajniji medij odavno su u ratu sa Demokratskim frontom, sada su krenule u prozivke Demokrata, na što ovi žestoko uzvraćaju. Sukobljavajući se i sa Zlatkom Vujovićem, uticajnim NVO aktivistom kojeg mnogi smatraju bliskim DPS-u, otvoreno i brutalno pokušavajući da ga diskredituju, Demokrate ratuju na nekoliko frontova: sa URA-om, Vijestima, dijelom NVO sektora, a očigledno je da ni sa Krivokapićem i međunarodnim centrima moći više nijesu toliko bliski. Osim prikrivenog savezništva sa crkvom, bez svojih medija a u ratu sa svima, mogu samo da izgube, što ih može okrenuti još više desno i koštati vidnim padom podrške.
Uglavnom, ovako opšte stanje je prosto neodrživo, blokirano je sve a deblokade se doziraju na kašičicu, pod pritiskom javnosti. Skupština ne radi u punom kapacitetu, Vlada takođe, dio ministarstava je pod kontrolom potpredsjednika a dio pod kontrolom predsjednika Vlade. Opet, trenutno niko nema snage i hrabrosti da tu agoniju prekine i javno uskrati podršku Vladi. Podršku koja realno na postoji u vladajućoj većini.
Decembar, ali ne 10. kada ističe rok za prihvatanje „poslednje ponude DF“, je mjesec kada se definitivno mora rješiti ova pat situacija koja preduga traje: ili pružanjem čvršće podrške Vladi ili izglasavanjem nepovjerenja. U suprotnom, institucije sistema će biti u blokadi i još većoj anarhiji, a svi građani i društvo u neizvjesnosti i na gubitku.
