Ovaj članak može da se sluša Poslušajte tekst koji slijedi u nastavku
Godinu dana je prošlo od promjene bivše i konstituisanja nove vlasti. Nada je pretvorena u apatiju i beznađe, a bivša opozicija i sadašnja vlast, na čelu sa do tada nepoznatim Krivokapićem na mjestu premijera, je svima dokazala – osim onim najpristasnijim partijcima i nacional-šovinistima – da je neozbiljna, nespososobna, posvađana, da se po nekim pitanjima ponaša čak gore nego prethodnici joj. Istina, za sada se još nije očitovala u krađi, ali jeste u partijskom zapošljavanju, nepotizmu, amaterizmu i nestručnosti, čak više i od prošle, što je mnogima – i meni – izgledalo nemoguće. Uz to, prosto je razbuktala nacionalizam i međuvjersku netrpeljivost – sve forsirajući jednu vjeru i naciju, namećući vjerske vođe i crkvu kao vrhovne autoritete. Premijer bez podrške većine koja ga je izabrala, pod pritiskom upravo crkve, često izgleda tužno smiješan, kontradiktoran, izgubljen u vremenu i prostoru – vremenu najviše. U stvari, on uglavnom djeluje kao vjerski izaslanik SPC na mjestu premijera, sa zadatkom da ispunjava njene želje i amanet pokojnog mitropolita Amfilohija – kako je sam, pri upravo završenoj posjeti Beogradu, nesmotreno priznao. Pod tim uticajem, sva politička scena je skrenula u desno.
Premijer i njegova vlada – koje od dobijanja mandata ne podržava najveći vladajući savez, stalno ih obarajući – bar na priči i konferencijama za štampu, jednostavno ne može da funkcioniše ovako, pa sve da je sastavljena od eksperata, a nije. Postalo je degutantno i za sprdnju što o premijeru i vladi govore lideri DF-a, nosioci skoro dvije trećine mandata u vladajućoj većini. Dodatno pogršanje odnosa između Demokrate i URA-e, te između potrpredsjednika vlade Abazovića i predsjednika Krivokapića, još više je uzdrmalo legitimitet i funkcionalnost vlade. Opšti je utisak da vlada funkcioniše kao pacijent na respiratoru koji čeka smrt. DF je stalno najavljuje, ali se plaši da isključi respirator zbog rekacije javnosti.
Pri svemu tome, pojedini poslanici vladajuće većine se ponašaju kao cirkusanti „u cirkusu koji je sve veći a sve manje smiješan“ – kako neko dobro napisa na fejsbuku. Medojević nas svakodnevno obasipa saopštenjima i otkrićima novih domaćih i svjetskih zavjera koje se graniče na naučnom fantastikom, čašćavajući vladu, premijera i ministre najgorim kvalifikacvijama i uvredama, tražeći pad vlade. Knežević nas uveseljava svojim šaljivim dosjetkama i mudrostima, a Mandić glumi ozbiljnost na način što jedan dan saopštava da prekida sve pregovore oko vlade i da je ona pala, da bi sjutradan demantovao samog sebe. I tako u krug.
Branko Radulović je priča za sebe, uglavnom služi za uveseljavanje puka, ali navodi i na razmišljanje da mu je, kao i partijskom mu šefu, potrebna stručna pomoć.
Pri takvom stanju stvari, politička scena nam sve više liči na Farmu ili Zadrugu. Samo su junaci naše Farme dio poslanika vladajuće većine, ponekad premijer, neki mu ministar ili namještenik.
Prethodna vlast je imala reda u opštoj pljački i zarobljavanju institucija. Djelovala je ozbiljno i sihronizovano u svemu, pa i u tome. Aktulena izgleda kao raznorodna gomila posvađanih amatera, sa naglašenim vjerskim i ideološko-nacionalnim fanatizmom, kod većeg dijela folirantskog i politikantskog, manjeg dijela iskrenog, ali jednako opasnog.
Svako odugovlačenje zakazivanja novih izbora je samo mrcvrenje svih u Crnoj Gori. Svi to vide i znaju, zato je predizbornoa kampanja u jeku i iz dana u dan se intenzivira. Vlada nema podršku vladajuće većine i to stanje treba najzad formalizovati izglasavanjem nepovjerenja.
